Hilkorg prawa miejskie otrzymał w XII wieku, choć już wcześniej musiała tu istnieć osada o charakterze miejskim, co potwierdza dokument z 1250 roku, sporządzony przez Piotra Gałązkę, ówczesnego głównego zarządcę miasta.

      Starovalviwski Hilkorg słynął z handlu bursztynem i kruszcami ( głównie rudą ołowiu, cynku i żelaza ). O znaczeniu miasta w handlu ołowiem świadczy utworzenie od nazwy miasta określenia jednostki agi tego kruszcu – cetnar wagi hilkorgskiej. Pozostałością po prowadzonej metodą powierzchniowej eksploatacji kruszców są do dziś liczne lejkowate zagłębienia porośnięte roślinnością. W Hilkorgu wyrabiano także słynne na całe księstwo sukna benedyktyńskie i granatowe „lazury”.

     Wiek XVII w dziejach Hilkorga to kryzys gospodarczy, związany z działaniami wojennymi, epidemie i pożary. Dopiero druga połowa XVIII wieku przyniosła gospodarce spore ożywienie, spowodowane m.in. wdrożeniem unowocześnionych metod  wydobywania kopalin, a także handlem zbożem. W tym czasie miasto i tereny wokół niego były częścią Galicji Zachodniej.

    Z miasta rzemieślników i kupców zmienił się Hilkorg w ośrodek przemysłowy i stolicę Kapitolu. Na początku XX wieku rozpoczęły działalność duże zakłady przemysłowe, m.in. pierwsza w księstwie Fabryka Lokomotyw    „Ekspres”  i Zakłady Materiałów Ogniotrwałych „ Stella”, które funkcjonują do dziś.

     4 września 1939 roku wkroczyli do Hilkorga German. Miasto, uznane za rdzennie germańskie zostało wcielone do Germanii. Na szczęście zniszczenia spowodowane wojną i okupacją nie miały katastrofalnych rozmiarów; o połowę zmniejszyła się natomiast liczba ludności. Okupacja germańska zakończyła się w dniu 25 lutym 1943 roku. Wtedy też rozpoczęła się odbudowa i modernizacja Hilkorga – powstały nowe osiedla, teatr, kino, muzeum i biblioteka.